miércoles, 21 de mayo de 2008

In The Bones me ha calado hasta los huesos...

Queridos compañer@s, coaches, Amigos...

Es absolutamente increible lo que está pasando con todos. Cuando vi lo del blogg y los mensajes, historias, pedazos de vuestras vidas, publicados, pensé que realmente somos un grupo grande, muy grande. Y que espero que así siga por mucho tiempo.

Algunos nos veremos más, otros menos. Hay personas que forman parte de tu vida durante un tiempo y te marcan para siempre. Otras permanecen. Pero todas son importantes.

Yo os quiero comunicar cuál va a ser mi siguiente paso: voy a ir a vivir a Canadá unos meses. El lunes le comuniqué a mi jefe el bombazo: pam! Pero lo más increible es que lo entendió y me dijo que lo veía venir desde hacía un tiempo. Esto es "culpa" del coaching, le dije. Y es verdad.

Este fin de semana caló especialmente hondo en mi. Como os he dicho a algunos de vosotros, hay puertas que, una vez abiertas, ya no las puedes volver a cerrar y hacer como si nada. Llega un momento en que, o vas hacia delante o vas hacia atrás, porque cuando tu estado de conciencia, por decirlo de alguna manera, se eleva, o crece, y no sigues el dictado de tu corazón, corres el riesgo de ser un poquito más infeliz que antes, porque ahora sí que SABES.

Que conste que no estoy animando a la gente a que lo deje todo. Simplemente, yo soy así. Me van los cambios. Y también es cierto que es un buen momento: no tengo pareja, ni niños, ni hipotecas ni ná de ná ;-) Cada uno tiene que seguir su propio camino, y el mío, siento que ha empezado. No sé dónde me llevará, pero sé que ya no hay vuelta atrás.

Y la verdad es que estoy contenta. Cansada, pero contenta. Con nervios y excitación y también con un poquito de miedo.

No os penséis que no voy a volver. La idea es irme a mediados de junio y volver en octubre para empezar la certificación (bueno, también me tomo este tiempo para acabar de meditarlo y ver cuál será mi siguiente paso y también para asimilar todo lo acontecido). Pero también podría ser que me gustara y me quedara un tiempo más o que empezara una nueva aventura. Estoy abierta a lo que la vida me pueda ofrecer. De momento, estoy mirando cursos de inglés para hacer allí con alojamiento y me buscaré algún trabajo a media jornada.

Lo de mejorar mi inglés también es porque en todo esto de CTI realmente es interesante apostar por ello. En todo caso, me sirve de excusa perfecta para que la gente entienda lo que voy a hacer, pero en realidad es que me apetece muchísimo.

Mis padres ya lo saben y, como ya me conocen, me apoyarán en todo, como siempre. Son maravillosos y los quiero un montón. Mi padre dice que debe de ser genético porque él se enroló en un barco de joven para poder dar la vuelta al mundo. Y así estuvo navegando durante 3 años, atracando en puertos de todo el mundo, hasta que se enamoró de una sirena de Barcelona, que es la persona que me trajo al mundo hace ya 33 años: mi madre.

Bueno, ya os iré contando mis aventurillas, lo prometo. Y prometo también llevarme mi cuaderno de bitácora para anotar mis reflexiones, deseos, dudas, esperanzas...

Sólo deciros que os quiero mucho y que os llevaré siempre en el corazón.

Un beso de buenas noches!

Cristina

P.D. Por cierto, el mensaje este que sólo pone "In the Bones ++++" ha sido un error, porque mi gato se ha puesto a pasear por el teclado y lo ha enviado sin querer. Es que tengo un gato tan listo!!! (por cierto, el gato se quedará con mis padres de momento. Justo el suyo murió la semana pasada ;-(

8 comentarios:

Juan Carlos dijo...

Jo Cristina, y decías que te faltaba "ponerte", pues cómo me pone cuando te pones!
En Canadá me parece que también hay internet, así que esperamos que nos cuentes muchas cosas en el blogg. "Bailaremos" contigo desde aquí.
Un beso y a disfrutarlo (no el beso, que también, me refería a Canadá)
Juan Carlos

Alicia dijo...

Mi querida Cristina!!
No sabes que mezcla de emociones he percibido al leer tu mensaje!! de verdad, alegría, sorpresa, emoción, aventura, entusiasmo, decisión y sobre todo valentía! Me ha encantado saber que has tomado decisiones como estas y que te has atrevido, como bien dices es ahora o nunca! Me alegro tanto, ya te veía desde hace un par de meses en medio de algo... y ahora sé que tiene una "hoja de maple" en el centro! Te felicito de todo corazón, cuenta conmigo para lo que necesites. He estado por ahí un par de veces y tengo dos muy buenos amigos viviendo allá, así que te puedo dar sus datos. Y por cierto, habra que organizar una fiesta para despedirte como se debe!! muchos besos,
Alicia

Montse MCOACH dijo...

Ep Crristina, que guay!!

me n'alegro molt, espero que t'ho passis pipa,

realment ara és el moment, endevant

Mar BERNAD dijo...

Ei, ei, ei Cris,

Dic / Digo chococalate ... tenemos uno pendiente antes de que te vayas.

Lo de la fiesta de despedida me parece genial ... voluntarios?

Besitos. Mar

NÚRIA dijo...

Joder Tia !!!!!!
y no te quieres quedar más tiempo ??? si es así busca un pisito grande para los INVITADOS !!!! no estaría nada mal ....jejeje.
Por otra parte, recuerda que este sábado tienes deveres .......ejemejem...y espero que lo del viaje no sea ninguna escusa (sabes que yo me fuí dejando muchas cosas, y cuando volví me estaban esperando .... Recuerda que Ramón y yo somos testigos de tu compromiso !!!
Un beso muy fuerte, i PIT I AMUNT !!!

guillem dijo...

Molt beee.
Una decissió forta, com la teva empenta i els teus gestos.
Quina sort tenen els cadencs...que podran fruir del teu somriure.
Al comiat no hi podre esser de cos present, però si amb l'anima.
Una abraçada de molta sort

la mujer de malva dijo...

Cris...los canadienses estan de muerte y encima son bilungües...tu ya me entiendes:-)) inglés, francés ...y otras lenguas, esquimal..conoceindote y queriendote como te queremos todos, tu libro de viaje/bitàcora va a estar lleno de anecdotas y personas tan estupendas como tu...eres un ejemplo y aliciente para mi, que tengo destinos deseados que me estan esperando...admiro tu valor y energía..y te seguiré desde este blogg..apoyandote...y cuando estes danzando con indios y no tan indios, date un meneo de ealuea!! para honrar los principìos de nuestro grupo ...si hay fiesta de despedida...contad conmigo..besos

Cristina dijo...

Gràcies Concepció, Guillem, Montse, Núria, Alicia, Mar i Juan Carlos!

No había leído estos comentarios hasta ahora... me llegan al corazón.

Sólo puedo decir GRACIAS! y que espero veros pronto para daros un abrazo!!